Weronika Pelczyńska
Absolwentka Eksperymentalnej Akademii Tańca Współczesnego SEAD w Salzburgu, Politechniki Warszawskiej (Wydział Inżynierii Produkcji oraz Wydział Zarządzania) oraz Uniwersytetu Warszawskiego (Instytut Kultury Polskiej). Stypendystka programów: DanceWEB 2013 (ImPulsTanz, Wiedeń), Carte Blanche 2013 (Modul-Dance, Słowenia) i Alternatywnej Akademii Tańca 2017 i 2019 (Art Stations Foudnation w Poznaniu). Jako tancerka i performerka współpracowała z choreografami w Polsce, Niemczech, Austrii, Francji oraz Chorwacji, m.in. z M. Kejžarem, D. Freemanem, M. Stokłosą, S. Thiersch, J.Fruckiem, L. Kapetaneą, J. Wielandem, R. Giovanolą, A. Nowicką i B. J.Riepe. Od 2010 roku przygotowuje choreografię dla teatrów dramatycznych, filmów oraz video klipów. Na stałe współpracuje z A. Glińską, R. Jaroszem, A. Seniuk oraz G. Laszukiem. Ponadto, współpracowała z P. Passinim, B. Sass-Zdort, Z. Solakiewicz, A. Holland, B. Prokopowiczem, A. Grzeszykowską i M. Marczakiem. Od 2011 roku prowadzi indywidualne oraz kolektywne projekty artystyczne (m.in. „yvonne yvonne”, „Europa. Śledztwo”, „polowanie”, „it will come later”). Współtworzy Centrum w Ruchu oraz kolektyw iCoDaCo 2018-2020. Prowadzi zajęcia w Akademii Teatralnej w Warszawie na kierunku Wiedza o Teatrze. W latach 2017-2019 współtworzyła i kuratorowała program Ruch w Instytucie– regularnych zajęć z ruchu i świadomości ciała dla aktorów, performerów i ludzi teatru. Od Od 2018 roku współpracuje z badaczką Aleksandrą Janus, eksplorując tematykę ciała, choreografii i pamięci w przestrzeni muzeum.
Weronika Pelczyńska
tancerka, performerka, choreografka
“Kula” – fot. Helena Ganjalyan
“Kula” – fot. Helena Ganjalyan
“Kula” – fot. Helena Ganjalyan
“Kula” – fot. Marta Ankiersztejn
Cześć Olu,
Dziękuję za zaproszenie do projektu, niestety nie zdążę odpowiedzieć na wszystkie przesłane przez Ciebie pytania. Poniżej jednak przesyłam moje odpowiedź na części pierwszą: postawy, jak również informacje na temat realizacji (KULI), która mnie obecnie zajmuje. Jeśli się zgodzisz na pozostałe pytania odpowiem w późniejszym terminie.
Czym jest dla Ciebie choreografia?
Jest organizacją uwagi i świadomym tańcem.
Jest dynamicznie rozwijającą się dyscypliną, jak również narzędziem do pracy z/ nad: ciałem, jakością ruchu, stanem i obrazem z uwzględnieniem przestrzeni, czasu oraz obserwatora.
Jest wynikiem mojego spotkania z drugą osobą. Jest ucieleśnieniem komunikacji i wspólnie uzyskanej logiki skojarzeń.
Jakie tematy/obszary Cię interesują?
Odnajduje dużą przyjemność w pracy na pograniczu różnych dziedzin. Interesuje mnie jak taniec i choreografia mogą przenikać, zasilać i czerpać z różnych obszarów sztuki oraz nauki.
Interesują mnie takie tematy jak wspólnota a jednostka, pamięć i polityczność ciała. Jestem też wielką fanką różnego rodzaju motoryk. Lubię przyglądać się ciału i poznawać wciąż nowe techniki czy style. Ciekawi mnie też jak psychologia formuje ruch i ciało człowieka.
Co choreografujesz w swojej pracy?
Uwagę, narracje, ruch i perspektywę, którą przyjmuje tancerka (tancerze), perfromer(ka) lub aktor(ka) z którą/którym współpracuję w ramach konkretniej realizacji.
KULA jest 2-letnim projektem badawczym, choreograficznym poświęconym narracji ciała. Punktem wyjścia do pracy jest próba fizycznego i mentalnego stania się jednym ciałem – KULĄ. W projekt wpisane zostało zmaganie się z utopijnością samych założeń – próbą ucieleśnienia konkretnego wyobrażenia/kształtu, idealnej kuli. Intryguje nas zarówno to, jak indywidualne działania (pojedynczy ruch) mogą oferować nowe możliwości wspólnego uczestnictwa, jak i to, w jaki sposób wspólny cel może wzmocnić znaczenia konkretnego ciała, nadawać mu znaczenia indywidualne, grupowe, społeczne lub globalne.
Jednym z narzędzi, które eksplorujemy z Magdą Fejdasz i Moniką Szpunar w ramach procesu tworzenia choreografii jest nazywanie wykonywanej czynności i na postawie tej perspektywy dookreślanie ruchu oraz jego jakości.
KULA
to więź,
to relacja,
to sposób patrzenia i współdziałania z drugą,
to sieć,
to oferowane wsparcia,
to wspólne doświadczenie,
to towarzyszenie i dzielenie się,
to uznanie własnej odmienności,
to świadomość́, że nie jest się jedynym,
to uzmysłowienie sobie, że jest ktoś kto jest do nas podobny i ktoś od kogo możemy się
różnić,
to przyglądanie się sobie i tej drugiej,
branie przykładu z niej,
to bycie przykładem,
to uprzytomnienie sobie, że jest się po kimś lub przed kimś,
to poczucie, że ma się wartość́ i godność́ oraz poczucie humoru