Jest choreografką i artystką; w swoich pracach wykorzystuje narzędzia tańca eksperymentalnego, sztuk performatywnych, dramaturgii i teatru. Interesuje ją przewrotność relacji między politykami ciał współczesnych i historycznych, między publicznym i prywatnym oraz tekstem i ruchem. Od 2014 roku tworzy serię Private Pieces – spektakli skupionych wokół polityczności kobiecego ciała. Priorytetowa artystka Aerowaves w 2017 i 2019 roku. Ma na swoim koncie spektakle: „Teraz” / 2007, „Tańcząc z Wrogiem” / 2007, seria UNKNOWN / 2008 – 2010, “break SZTUKA WOJNY” / 2010, „UNKNOWNS.SEANS” / 2011, film taneczny „Inside” / 2011, „The Forest”_work in progress / 2013, „Śmierć. Ćwiczenia i wariacje“ / 2014, ``Wspólne`` / 2015, ``Wycieka ze mnie samo złoto`` / 2017, ``Wiem, uwielbiasz zwiędłe kwiaty`` / 2018, ``Równina wątłych mięśni`` / 2019. W roku 2008 i w 2010 jej spektakle: “Tańcząc z Wrogiem” i “Unknown” były wytypowane do prestiżowego przeglądu – Polska Platforma Tańca. Współpracowała z takim miejscami jak: CSW Zamek Ujazdowski, Galeria Zachęta, Nowy Teatr, Teatr Studio, Instytut Teatralny, Art Stations Foundation z Poznania, CK Zamek w Poznaniu, Centrum Choreograficzne w Montpellier, Narodowe Centrum Tańca w Paryżu, Scena Narodowa w St. Brieuc i inne. Piotrowska pracowała również z reżyserami teatralnymi tworząc choreografie do spektakli dramatycznych (Maria Kwiecień, Ewa Piotrowska, Konrad Dworakowski). Jest kilkukrotną stypendystką Instytutu Adama Mickiewicza, Art Stations Foundation oraz stypendystką Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego programu “Młoda Polska” (2010) i programu „Stypendium Ministra” (2013) oraz międzynarodowej sieci domów tańca Aerowaves (2017, 2019). W latach 2007-2011 prowadziła regularne zajęcia z improwizacji, kontakt improwizacji i świadomości ciała w Warszawie oraz warsztaty w Polsce i za granicą. Jest twórczynią programu edukacyjnego o tańcu „Mam ochotę na taniec” w Teatrze Ochoty w Warszawie, który zakłada łączenie teorii z praktyką oraz współtwórczynią rocznego kursu choreografii eksperymentalnej organizowanego przez Fundację Burdąg. Piotrowska jest absolwentką magisterskiego programu choreograficznego ex.e.r.ce w Montepllier (Francja) i Akademii Teatralnej im. A.Zelwerowicza.
Ola Osowicz: Chciałabym zaprosić Cię do projektu “Choreografia w Sieci” który, realizuję w ramach stypendium Kultura w Sieci. Jest to działanie badawcze, które ma na celu stworzenie platformy internetowej w postaci Leksykonu Polskiej Sztuki Choreograficznej. Każdy twórca i twórczyni będzie tu mieć swoją podstronę, na której obok biogramu znajdą się informacje kontaktowe oraz odpowiedzi na pytania z ankiety, którą znajdziesz poniżej. Dzięki temu nasza twórczość stanie się bardziej widoczna, dostępna, zrozumiała i doceniona. Czy znajdziesz chwilę, żeby przesłać mi odpowiedzi na kilka pytań oraz materiały foto/wideo, które umieszczę na stronie internetowej Leksykonu Polskiej Sztuki Choreograficznej?
Renata Piotrowska-Auffret: Olu, dziękuję za email i pamięć. Ciekawe pytania, ale jest ich dla mnie osobiście bardzo dużo! Niestety nie jestem w stanie na nie odpowiedzieć, po prostu nie znajdę na to obecnie czasu. Niemniej jednak chętnie podzielę się tym co mnie interesuje oraz wokół czego krążą obecnie moje praktyki, pytania i refleksje.
Zainteresowania politycznością kobiecego ciała, praca z performatywnym i politycznym wymiarem intymności i troski interesują mnie w poszukiwaniach artystyczno-choreograficznych od 2014 roku — odkąd sama chciałam zostać rodzicem. Bycie mamą, kobietą, choreografką-freelancerką w obecnym modelu społeczno-polityczno-ekonomicznym w Polsce (zwłaszcza w roku podczas czy po pandemii i wywołanego nią kryzysu), wciąż mi uświadamia, jak bardzo system patriarchalny jest wyznacznikiem funkcjonowania i kontroli. Jak bardzo system ten jest nieprzyjazny i nieaktualny; jak wartości neoliberalne są krzywdzące i okrutne. To nie jest tylko moje doświadczenie, bo kobiet, matek, artystek-freelancerek jest w tym kraju setki tysięcy. W wyniku doświadczeń tegorocznej wiosny, powyższych refleksji i własnej pracy, temat troski, który już pojawiał się w moich spektaklach, zajął teraz kluczowe miejsce. Jego oddziaływanie czuję nie tylko w obrębie działań artystycznych i pracy nad kolejnymi spektaklami, ale szerzej — w pragnieniu wykreowania sytuacji dla rozwoju alternatywnych artystycznych i społecznych rzeczywistości. Chcę się podjąć próby stworzenia podstaw do innego, alternatywnego działania na styku pracy artystów, instytucji i społecznej choreografii w ramach tworzonego przeze mnie programu Instytut Troski. Są to plany i wizje przyszłości. Tymczasem, dzielę się kilkoma wybranymi zapiskami z pracy w studio czerwiec-sierpień 2020.
Praca opiekuńcza jest pracą choreograficzną i performatywną.
Wymaga zaangażowania ciała w ruchu, wyobraźni i uwagi.
Jeśli jesteś po -
kilku godzinach,
połowie dnia,
prawie całym dniu zajmowania się swoim dzieckiem,
swoim psem,
swoją chorą matką lub przyjaciółką,
swoim popsutym samochodem lub rowerem,
być może choreograficzna i performatywna praca na dziś została już wykonana?
Jeśli tak się stało, to wejdź na salę prób i odpocznij.