Katarzyna Sitarz
Niezależna tancerka, performerka, choreografka, badaczka głosu i ruchu. Fascynatka wielopoziomowej (nie)świadomości ciała, podróżniczka sensorycznych i polifonicznych światów, poszukiwaczka efemerycznych wyładowań głosowych. Od wielu lat studiuje techniki somatyczne oraz wokalno-improwizacyjne z mistrzami takimi jak Meredith Monk, Andrew Morrish, Lisa Nelson, Ivo Dimchev, czy Irena Tomazin. Jednocześnie zgłębia tajniki neurobiologii oraz tradycyjnego śpiewu, które też eksploruje w swoich artystycznych działaniach. Zajmuje ją istota obecności oraz kolektywizmu. W 2016 w ramach programu Solo Projekt Plus w Art Stations Foundation w Poznaniu stworzyła performatywny koncert „Per-sona”, a w 2019 otrzymała Stypendium Badawcze Grażyny Kulczyk aby kontynuować badania dotyczące relacji ciała i głosu człowieka, zarówno na poziomie fizycznym jak również naukowym i kulturowym.
Katarzyna regularnie tworzy i występuje w Europie, goszcząc również w Brazylii, Argentynie, USA, Kanadzie i Azji. Dzięki Tanja Liedtke Foundation wyjechała do Australii by tam prowadzić swoje artystyczne badania. Nominowana do programu The Rolex Mentor and Protégé Arts Initiative, miała przyjemność pracować z amerykańską choreograf Trishą Brown. Stypendystka holenderskiego i polskiego Ministra Kultury i Edukacji oraz danceWEB 2010 przy festiwalu ImPulsTanz w Wiedniu. Katarzyna jest również inicjatorką różnorodnych projektów edukacyjnych i regularnie współpracuje m.in. z Art Stations Foundation w Poznaniu, undacją Witryna Kultury w Szczecinie, Teatrem Nowym w Warszawie czy MAAS Theater w Rotterdamie.
Katarzyna studiowała filologię słowiańską na Uniwersytecie Wrocławskim oraz ukończyła Rotterdam Dance Academy (Codarts), kształcąc się na wydziale tańca i choreografii. Uczestniczyła w pierwszej edycji eksperymentalnego programu sztuk performatywnych SMASH Berlin i pobierała nauki w Instytucie Fizjologii Głosu Lichtenbergera w Niemczech. Obecnie certyfikuje się w metodzie pracy z systemem nerwowym TRE®.
Katarzyna Sitarz
tancerka, performerka, choreografkaCzym jest dla Ciebie choreografia?
Współczesna sztuka choreograficzna jest dla mnie poszerzoną obserwacją i praktyką zjawisk i procesów wydarzających się wokół lub w nas, lecz nie koniecznie dostrzegalnych lub namacalnych w chwili doświadczania. Choreografia jest dla mnie pracą nad „polityką sensoryczną” zarówno performera jak i widza-współuczestnika, oraz pytaniem o to jak mogę na nią wpływać lub ją kształtować. Jest świadomym ćwiczeniem percepcji, wyobraźni i wrażliwości oraz narzędziem generowania i formowania treści artystycznej wypowiedzi.
Jakie tematy Cię interesują?
Biorąc pod uwagę, iż zmysł słuchu, często traktowany drugoplanowo względem zmysłu wzroku, pozwala człowiekowi monitorować otaczający go świat nawet poza linią wzroku czy też w ciemności i robi to szybciej niż którykolwiek z innych zmysłów, akt słuchania, staje się czynnością fizyczną, angażującą całe ciało. Dźwięk staje się dotykiem. Być może, w kontekście sztuk performatywnych, otwiera się potencjał nauki nowego sposobu patrzenia na, słuchania oraz postrzegania ruchu i dźwięku, oraz tworzącej się choreo-kompozycji – która będąc sztuką efemeryczną i multisensoryczną, manifestuje się na wielu poziomach percepcji.
Czy poprzez świadome słuchanie ciałem możemy „usłyszeć taniec”? Jak poprzez wyostrzenie i praktykowanie naszej percepcji możemy wykroczyć poza utarte schematy doświadczania, zarówno w życiu codziennym, jak i na polu sztuki?
W swoich praktykach choreograficznych zgłębiam zagadnienia relacji ciała i głosu człowieka, zarówno na poziomie fizycznym (neuro/biologicznym, fizjologicznym czy somatycznym) jak również naukowym i kulturowym. Badając delikatną i intymną a jednocześnie niesamowicie potężną materię jaką jest ludzki głos, nawiązuję kontakt z mocą sprawczą człowieka, która nieustannie próbuje manifestować się w różnorodny sposób w ciągle zmieniającym się kontekście otaczającej nas rzeczywistości osobistej, artystycznej, społecznej czy politycznej. Sprawdzam, jak głos może tańczyć i stawać się materiałem choreograficznym.
Co choreografujesz w swojej pracy?
ciekawość,
przyjemność,
głos, dźwięk, słowo, myśl
Persona – fot. Poza Okiem – Piotr Nykowski
Notatki z procesu, materiały archiwalne artystki
