Iza Szostak

Urodziłam się w 1984 roku w Warszawie. Jestem absolwentką Ogólnokształcącej Szkoły Baletowej w Warszawie oraz Codarts/Rotterdam Dance Academy w Holandii. Studiowałam również w Instytucie Etnologii i Antropologii Kulturowej na Uniwersytecie Warszawskim. Jestem stypendystką Polskiego Ministerstwa Kultury, Holenderskiego Corrie Hartong Fonds, międzynarodowego projektu dla młodych choreografów SPAZIO, Programu Alternatywnej Akademii Tańca, Solo Project Art Stations Foundation oraz Visegrad Fund. Odbyłam staż w Belgii w zespole Jana Fabre/Troubleyn.
Oto tytuły niektórych spektakli, których jestem autorką: „Balet koparyczny”, „Skaj Is the Limit”, „le journal secret”, „PRIV”, „RE//MIX- Merce Cunningham”, “Ciało. Dziecko. Obiekt.”, „Europa. Śledztwo”, „National Affairs”.
Zajmuje się tańcem, performansem oraz choreografią. W swojej praktyce artystycznej wykorzystuję założenia nowego materializmu, co pozwala mi postrzegać materię jako siłę aktywną i sprawczą, a prace choreograficzne opierać na wykreowanym systemie komunikacji między ciałem i obiektem. Jako budulca używam przetworzonych obrazów z obszaru sztuk wizualnych i filmu, badań antropologicznych, prywatnego archiwum wideo i własnej biografii. W spektaklach eksploruję formy hybrydowe: ciało jawi się w nich jako kostium oraz medium - nośnik stanów emocjonalnych. Choreografia jest dla mnie instrumentem do tworzenia nowego porządku.
Jako pedagożka współpracowałam z wieloma instytucjami kultury m.in. Instytut Teatralny, Centrum Sztuki Współczesnej Zamek Ujazdowski, Galeria Zachęta, Galeria Arsenał w Białymstoku, Teatr Studio Galeria, BWA Ostrowiec Świętokrzyski, Art Station Foundation. Przez kilka lat prowadziłam regularne zajęcia tańca dla seniorów.
Od wielu lat blisko współpracuję z artystą audiowizualnym Kubą Słomkowskim. Współtworzę warszawski kolektyw choreograficzny Centrum w Ruchu oraz Dream Adoption Society- laboratorium wykorzystujące w swojej pracy nowe technologie ( VR, AR i AI).

Iza Szostak

choreografka, tancerka, performerka

Rozmowa z Izą Szostak:

Czym jest dla Ciebie choreografia?

Choreografia jest dla mnie wytwarzaniem nowego porządku. Porządek ten nie musi być zbudowany tylko na pracy twórczej czy wykonawczej ludzi. Mogą też brać w tym udział inne aktanty, podmioty, które współtworzą kompozycje, wchodzą we wspólną przestrzeń eksploracji..

Jakie tematy/obszary Cię interesują?

Przede wszystkim albo po prostu na ten moment w moim życiu interesuję mnie perspektywa nowego materializmu, nowe technologie oraz koncepcja cyber ciała.

Od dłuższego czasu fascynuję się też ruchem charakterystycznym dla różnych grup społecznych – rzemieślników, operatorów koparek, kulturystów. Sprawdzam jak dyspozycje ruchowe związane z wykonywaniem konkretnego zawodu wpływają na ciało. Patrzę na to trochę z perspektywy antropologicznej, mocno analitycznej, nie oceniającej, a potem fantazjuję i zamieniam ten risercz w sztuke.

Interesuję mnie również kostium: obiekt, maszyna, hybryda. Kostium jako nośnik zmiennych znaczeń. Transformacja bryły ciała. Przeskalowanie. W jaki sposób kostium, jego wielkość, gęstość i rodzaj wpływa na motorykę ciała, jego identyfikację i odkodowanie.

Czasami inspiruję się też swoimi innymi pracami. Dokańczam coś co zaczęłam w poprzednim procesie.

Co choreografujesz w swojej pracy?

Przeważnie ludzi.. Często pracuję z użyciem obiektów, maszyn, robotów. Ostatnio też choreografuję awatary.. i bawię się montażem z użyciem narzędzi choreograficznych.

W jaki sposób pracujesz nad spektaklem?

Za każdym razem jest to trochę inny proces. Zaczyna się zwykle od jakiegoś tematu, pomysłu i przygotowania intelektualnego. Czytam teksty, oglądam filmy, inspiruję się wizualnie, szukam rozmaitych tropów, tworzę parasol skojarzeń, rozpisuję różne wątki. Pracuję/ rozmawiam z dramaturżką Anką Herbut. Często pierwsza idę do studio, zanim zaproszę innych i improwizuję na dane tematy. Risercz ruchowy w mojej praktyce odbywa się przeważnie w studio chociaż specyfika moich zainteresowań wychodzi też poza salę jak choćby w przypadku badania motoryki maszyn budowlanych gdzie był to parking dla koparek czy choćby rezydencja w pracowni lutnika na Islandii w której uczyłam się rzeźbić instrument ludowy.